سازمان بهداشت جهانی تاکید می‌کند، سلامتی تنها به معنای فقدان بیماری یا نقص عضو نیست، بلکه به حالت رفاه کامل جسمی، روانی و اجتماعی هر فردی اطلاق می‌شود که شرایط زندگی روزمره او محیا شود و در واقع سلامت روان از این منظر یکی از معیارهای تعیین‌کننده سلامت عمومی نیز است. در این تعریف فردی که از سلامت روان برخوردار است، ضمن احساس آرامش و امنیت قادر است در اجتماع به راحتی به فعالیت بپردازد و ویژگی‌های شخصی افراد دارای سلامت روان در یک جامعه مقدمات وجود فضایی ایمن و پرنشاط را فراهم می‌کند. بر همین اساس سلامت جسم و روان لازم و ملزوم یکدیگرند.
بر اساس تعریف سازمان بهداشت جهانی، هرگاه رشد روانی فرد تحت تاثیر عوامل فردی و اجتماعی به موازات رشد جسمی تکامل نیابد، فرد در معرض انواع بیماری‌های و اختلال‌های روانی قرار می‌گیرد و در مقابل مشکلات و آسیب‌های اجتماعی توان تاب‌‌‌‌آوری لازم را ندارد و یا برای مقابله با رفتاری اعتیادی، رفتار پرخطر دیگری را جایگزین می‌کند. می‌توان گفت چنین افرادی در معرض رفتارهای اعتیادی مانند اعتیاد به انواع مواد، داروهای آرامبخش،پرخوری، قمار، روابط جنسی و.. قرار دارند.
اختلال اعتیاد رفتاری همانند سایر اختلالات وابستگی نظیر، اعتیاد به انواع مواد، روی مرکز لذت مغز هم تاثیر می‌گذارد. رفتارهای اعتیادآور و تکرار مداوم آنها باعت افزایش ترشح هورمون دوپامین می‌شود. هورمون دوپامین می‌تواند با تجربه‌های پاداشی در نتیجه رفتارهای اعتیادی فعال شود. مکانیزم این عمل بدین صورت است که فرد در صورت تکرار اعمال اعتیادآور، حالت اجبار برای انجام آنها پیدا می‌کند که این اجبار تنها وابسته به مصرف مواد یا داروهای آرامبخش نیست، بلکه وابسته به رفتاری است که وقتی آن را انجام می‌دهد احساس پاداش یا لذت در او به اوج می‌رسد و فرد به دنبال تجربه دوباره آن احساس لذت است.
سوال مهمی که در ذهن متبادر می‌شود این است که چه اتفاق جسمی و روانی در فردی که رفتار اعتیادآور دارد، رخ داده که اولاً این رفتار تداوم یافته و سپس زندگی روزانه او را مختل کرده است؟ پاسخ به این سوالات در گرو شناخت علائم رفتارهای اعتیادآوری است که برای هر فردی می‌تواند به اختلال روانی منجر شود. در واقع نمی‌توان تمامی اختلال‌های رفتاری را مثلاً پرخوری را هم اختلال روانی دانست. بلکه پیامد برخی اختلال‌های رفتاری می‌تواند منجر به اختلال روانی شود. مثلا استفاده زیاد از بازی‌های کامپیوتری برای کودکان ممکن است به افزایش استرس، انزوا و افسردگی منجر شود. باید تاکید کرد شدت و تعداد دفعات انجام رفتاری اعتیادی می‌تواند در افراد متفاوت باشد اما مسئله اصلی این است که در اعتیاد رفتاری زمانی که انجام رفتاری عملکرد روزانه فرد رامختل کند و برای او وابستگی شدید مغزی به وجود آورد، نیاز به درمان امری ضروری می‌شود.
علایم خطرناک شدن اعتیاد رفتاری
§ درگیری فکری شدید با رفتار اعتیادآور در زمانی که فرد در حال انجام کاری دیگر است: به عنوان مثال درست زمانی که فرد در محل کار خود نیاز به تمرکز در انجام امور روزانه شغلی دارد، به یک رفتار اعتیادآور دیگر، مثلاً حضور در شبکه‌های اجتماعی یا اینترنت فکر می‌کند. نتیجه تدوام این رفتار می‌تواند مشکلات جدی در زمینه شغلی و خانوادگی برای او ایجاد کند.
§ انجام فعالیت در دفعات و زمان بیشتری نسبت به دیگران: این امر درست در مورد کسانی که میزان استفاده روزانه آنها از اینترنت آن قدر زیاد است که جنبه‌های مهم زندگی روزانه آنها را تحت تاثر قرار داده صادق است. به عنوان مثال، استاندارد استفاده روزانه از اینترنت در جهان در حدود ۱۰۹ دقیقه است، ژاپنی‌ها کمترین میزان حضور و استفاده از اینترنت را با ۱۹ دقیقه در روز و مردم فیلیپین با ۳ ساعت و ۵۶ دقیقه بیشترین زمان استفاده از اینترنت را دارند. در این بین آمارهای غیررسمی حکایت از آن دارند که ایرانی‌ها روزانه حدود ۵ تا ۶ ساعت از اینترنت استفاده می‌کنند.
§ ادامه دادن رفتار اعتیادی به صورت مکرر و افزایش علیرغم آگاهی از خطرات و پیامدهای آن؛ نمونه شاخص در این مورد انجام قمار است. با وجود آگاهی فرد از خطر بالای انجام این رفتار تا جایی که ممکن است تمام زندگی و دارایی خود را از دست دهد، اما به دلیل وابستگی شدید مغزی فرد انجام آن را تکرار می‌کند.
§ ناتوانی در قطع یا کاهش رفتار اعتیادی حتی با وجود تصمیم‌گیری در این زمینه؛ تکرار رفتار اعتیادی برای فرد نوعی وابستگی ذهنی و روانی ایجاد می‌کند و در این میان مغز دستور افزایش لذت را صادر می‌کند، به گونه‌ای که حتی با وجود تصمیم برای ترک و رهایی، درست زمانی که فرد در شرایط استرس‌زا و سخت قرار می‌گیرد، ممکن است رفتار اعتیادی خود را مجدداً انجام دهد.
نتیجه تکرار رفتارهای اعتیادآور، در جنبه‌های مختلف زندگی منجر به بروز مشکلات شغلی، تحصیلی، مالی، اخلاقی، اجتماعی و خانوادگی است. چرا که تداوم رفتارهای اعتیادی در فرد برای او ممکن است اختلال‌های روانی به دنبال داشته باشد که فرد را به انزوا، افسردگی، پریشانی و فرار از اجتماع بکشاند.
